Gerrit omzeilde lange wachtlijsten

Gerrit is zo’n patiënt die het initiatief genomen heeft om zelf verder te zoeken naar opties en mogelijkheden om eerder aan zijn knie geopereerd te kunnen worden. Lees hier het artikel uit het Algemeen Dagblad, waarin hij zijn verhaal doet en zijn ervaring deelt over de knie operatie in de Helios Kliniek in Duitsland.

Op vrijdag de 13de kreeg Gerrit Vervloedt op zijn 16de – inmiddels alweer 47 jaar geleden – een tractorongeluk. Sindsdien kampte hij naar eigen zeggen geregeld met ‘verschrikkelijke pijnen’ aan zijn knie. ,,Als ik op ongelijke tegels ging staan, was het net alsof ze een mes in mijn knie staken.’’

Nieuwe knie

Jarenlang kwam Gerrit – die achtereenvolgens hovenier, opzichter en boa was – niet in aanmerking voor een nieuwe knie. ,,Ik heb er dertig à veertig jaar naar uitgekeken, maar voor een nieuwe knie vonden ze me te jong.’’ Toen hij eindelijk aan de beurt was, gooide corona roet in het eten. ,,Bij mijn eigen ziekenhuis, het St. Antonius in Nieuwegein, vertelden ze me dat het nog wel tot februari à maart volgend jaar kon duren, voordat ik aan de beurt zou zijn.’’

Alsnog afgewezen

Via via kreeg hij te horen dat hij mogelijk eerder terecht kon bij een zelfstandige kliniek, het Park Medisch Centrum in Rotterdam. ,,Alleen daar heb ik geen goede ervaringen. Eerst zegt die dokter: prima op 9 juni word je geopereerd, maar drie consulten later ben ik ineens alsnog afgewezen! De vrijdagavond voordat ik geopereerd zou worden belden ze op: ‘we doen het niet, je bent te dik. Je bmi is niet goed genoeg.’’’ De gang van zaken steekt hem nog. ,,Als je mij ziet, denk je meteen jij bent te dik. Ik weeg 130 kilo en het zou eigenlijk 100 moeten wezen. Dat ziet een dokter toch zeker ook meteen.’’ De rekening van 183 euro die hij voor zijn bezoeken kreeg, schoot bij hem dan ook in het verkeerde keelgat. Gerrit kan er niet over uit dat hij terwijl de zorg al zo overbelast is door corona drie afspraken verder was, voordat hij dat te horen kreeg. ,,Ik vind dat echt puur slecht! Bovendien kunnen ze zo wel hele hoge cijfers halen voor hun behandelingen, maar daarvoor pikken ze dan wel alleen de beste patiënten eruit.’’

Ik liep met een week zonder krukken! En nu ook, terwijl het vandaag drie weken geleden is! Het is echt top!

Teleurgesteld belde Gerrit zijn zorgverzekering en die stelde voor om voor zijn nieuwe knie naar België of Duitsland te gaan. Doordat Nederland per hoofd van de bevolking veel minder ic-bedden heeft dan andere landen, is daar ook meer capaciteit beschikbaar voor mensen die na een operatie intensieve zorg nodig hebben. Gerrit vond België geen optie. ,,Dat bleek vlak bij bij de Franse grens te zijn en ik spreek geen Frans, dus dat wilde ik niet.’’ De Duitse Helios Klinikum in Krefeld vlak bij Venlo werd het. ,,Het is in één woord: gewéldig!’’, beschrijft Gerrit als hij net na de revalidatie daar weer terug is in Nederland. ,,Ik liep met een week zonder krukken! En nu ook, terwijl het vandaag drie weken geleden is! Het is echt top!’’

De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) geeft aan niet te weten hoeveel patiënten er zijn die net als Gerrit voor een operatie naar het buitenland gaan. Maar Gerrit blijkt in elk geval lang niet alleen te staan. ,,Ik heb van een Zweedse dokter, in een Duits ziekenhuis, een Amerikaanse knie gehad. En ik lag met veertien Hollanders daar!’’

Het is voor ons een uur en drie kwartier rijden. Dat heb ik ervoor over en mijn vriendin ook.

Gaatje

Meteen na de verplichte revalidatie in een Duits zorghotel vroeg Gerrit de dokter of die niet nog een gaatje had in zijn agenda en ook zijn andere knie kon doen. ,,Dat zou dan in de tweede week van januari zijn.’’ Nu hoopt hij dat hij ook daarvoor toestemming krijg van zijn verzekering. ,,Het is voor ons een uur en drie kwartier rijden. Dat heb ik ervoor over en mijn vriendin ook.’’ Door corona mag zijn partner niet bij hem overnachten. ,,Maar er zitten daar genoeg bed and breakfasts in de buurt, zodat zij ook kan blijven.’’

Niet alleen Gerrit is opgetogen over zijn revalidatie. ,,Het gaat echt verschrikkelijk goed. Ik loop in Heukelum rond zonder krukken. Ze kijken er allemaal van op!’’ beschrijft hij de gedeelde vreugde in het stadje met zo’n tweeduizend inwoners waar volgens hem ‘bijna iedereen mekaar kent’. ,,Ook de doktersassistente stond ervan te kijken: ‘Loop jij nu al zonder krukken!?’ Als ik wandel, zie je niet eens dat ik wat aan mij knie heb nu.’’

Bronvermelding: AD – Gezondheid – 7 sept. 2021